In november 2014 trad Geert Corstens af als president van de Hoge Raad. Ik vind dat het Nederlandse recht daar dankbaar voor kan zijn. Ik heb Maarten Feteris, Pim Haak, of een van de andere presidenten, die ik ooit in hun hoedanigheid heb meegemaakt, geen rare toeren zien uithalen als deze Nijmegenaar. Zijn bekendste uiting is, denk ik, zijn uitspraak over Wilders. Toen die er terecht op wees dat een veroordeling van hem als politicus de Nederlandse rechtsstaat een ernstige knauw zou hebben gegeven, reageerde Corstens door dat een aantasting van het beginsel van de scheiding der machten te noemen.
Maar Wilders had volkomen gelijk en het paste een president van de Hoge Raad allerminst om het falen van het Nederlandse strafrecht op het bord van het slachtoffer te schuiven. Wat hij had horen te doen is deemoedig namens de Nederlandse rechtswereld erkennen dat er hier een faux pas was gemaakt.
Over zaken die nog beslist moeten worden kunnen rechters geen publieke uitspraken doen. Het paste Corstens dus niet om en public kritiek te hebben op het voornemen van het OM om Wilders voor een tweede keer te gaan vervolgen voor wat in wezen dezelfde overtreding was tegen de progressieve ideologie: de gedachte dat een zo grootscheepse immigratie van improductieve mensen uit arme landen de Nederlandse samenleving schade toe brengt.
Dat is een gedachte die politiek geuit mag worden en wie in reactie daarop de betrokkene strafrechtelijk laat vervolgen, is een gevaar voor de vrijheid van meningsuiting en voor de Nederlandse rechtsstaat.
Blog van Toon Kasdorp 