Broer Jaap.

Mijn bibliotheek heeft twee verdiepingen en op de trap naar boven hangt een portret van mijn opa. Dat is geschilderd door mijn overleden broer Jaap en het lijkt voortreffelijk. Een gezag hebbende oudere man, ongeveer zo oud toen als ik nu ben, geschilderd in tinten groen.

Mijn grootvader vond zelf dat het niet leek, want hij was niet zo groen, meende hij. Dat was hij inderdaad niet, maar de bibliotheek is in English green geschilderd en het portret past daar prima bij.

Die broer van mij was een groot talent, op allerlei terreinen. Hij schilderde en tekende niet alleen heel goed, hij deed met 16 jaar eindexamen HBS B. En vijf jaar later was hij kernfysisch ingenieur, met lof of genoegen, dat weet ik niet meer precies, maar zoiets.

Jammer genoeg had hij zijn studie in Eindhoven in plaats van in Delft gedaan en min of meer vanzelfsprekend kwam hij toen in dienst bij Philips. Niet bij het Natlab, wat hij best had gekund en waar ze hem wel wilden hebben, maar op de saaist denkbare afdeling: elektrische weerstanden. Daar heeft hij de rest van zijn leven gewerkt, een tijdlang in het buitenland maar vooral in Eindhoven en zonder dat er ooit iets gebeurde dat de moeite waard was om te memoreren. De weg van de minste weerstand bewandelde hij en behalve met mij heeft hij daar nooit met iemand ruzie over gehad. Dood zonde vond ik het, omdat er zoveel dingen waren die hij goed gekund had en waarbij zijn toegevoegde waard erg veel groter zou zijn geweest dan bij de weerstanden van Philips, niet alleen voor hem zelf.

Aan het eind van zijn leven hebben we veel bijgepraat, waarbij bleek dat hij mij ook heel goede raad had kunnen geven, zoals bijvoorbeeld dat ik ondanks dat hij en mijn oudere zus beter waren in wiskunde dan ik, dat geen reden voor mij had moeten zijn om alfa te kiezen in plaats van bèta. Ik heb overigens geen spijt van mijn alfa-keuze en heb bovendien het idee dat ik voor mijn plezier meer aan wiskunde doe dan de meeste bèta’s.