Bill Clinton is iemand met politieke ervaring en een grote politieke intuïtie. Hij weet hoe boodschappen in de media overkomen en wat je wel en niet met succes langs die weg kunt communiceren. Toen hij een paar jaar geleden in het Friese gehucht Achlum, op de conferentie van de verzekeraar Achmea verklaarde dat samenwerking het wint van ruzie en de kleine het op den duur aflegt tegen de grote waren dat twee algemene waarheden die het in de publiciteit goed doen. Je kunt er meestal niet zo veel mee maar in een discussie als nu over Europa komen dit soort sjablone waarheden goed van pas.
Nederland is klein en Europa is groot en aansluiten bij een Europese meerderheid is beter dan op een minderheidsstandpunt blijven staan. De critici van het Europese geknoei staan met de mond vol tanden en ze zullen hun korte termijn gelijk moeten prijs geven voor het grotere Europese ideaal op langere termijn. Zo bedoelt hij het ongeveer.
Pieter Hilhorst is een welbespraakte vertegenwoordiger geweest van de standpunten van een linkse Nederlandse meerderheid. Hulp aan Griekenland kost op korte termijn misschien wel geld maar is op lange termijn profijtelijker. Hoe precies, legt hij niet uit en kan hij ook niet uitleggen. Het is een verkeerd soort discussie.
De discussie zou helemaal niet horen te gaan over de omvang en het tijdstip van de hulp aan Griekenland maar over de organisatie van de besluitvorming in de EU. Het probleem Griekenland had aan het begin van 2011 kunnen worden opgelost voor een fractie van het geld dat we er zes maanden later aan moesten besteden, als we daarvoor al het juiste instrumentarium hadden gehad. Het creëren van die instrumenten, daar gaat het om en laten we dat na, dan hebben binnen de kortste keren een nieuw probleem dat we dan opnieuw weer uit de klauwen laten lopen.
Blog van Toon Kasdorp 