Kosten van de zorg.

In de Volkskrant van 21 juli 2012 stond een artikel van de cardioloog Dijkgraaf over de kosten van de zorg. Het was een reactie op een eerder artikel in dezelfde krant waarin gesuggereerd werd dat die kosten vooral zo hoog waren door de exorbitante salarissen van de medisch specialisten.
Op een rustige manier protesteerde Dijkgraaf tegen het gebrekkige onderzoek dat aan zo’n tendentieus artikel over de zorgkosten ten grondslag ligt. Hij zelf werkte zestig uur per week en zijn honorering kwam omgerekend uit op 70 euro per uur. Dat is weinig als men het vergelijkt met de uur vergoedingen van advocaten, accountants en organisatie adviseurs die we hier in Nederland kennen. Bovendien is het aandeel van de twintig duizend medische specialisten niet meer dan 4% in het totaal van de kosten van de zorg. Dat zijn cijfers die de auteur van het eerdere artikel zonder veel moeite had kunnen vinden en die moeite had hij niet genomen.
Dijkgraaf had gelijk. De specialisten zijn het probleem niet en een import van medisch specialisten uit het buitenland, die ook nog eens de taal van hun patiënten en het verplegend personeel niet spreken, gaat het kostenprobleem niet oplossen.
Het is een ideologisch probleem, dat we hebben in de Nederlandse zorg. Het is het uitgangspunt dat de zorg voor iedereen op dezelfde manier toegankelijk moet zijn, dat er toe geleid heeft dat we een soort NHS gekregen hebben hier. Een Nationale Gezondheidszorg, of een ziekenfonds voor iedereen.

Een nieuwe ideologische ingreep, die de ‘privatisering van de zorg’ is genoemd, maar die het bestaande systeem onaangetast heeft gelaten, had tot doel de kosten te beteugelen. Zij heeft alleen maar de bureaucratie in het systeem vergroot. Van een echte privatisering, in de zin dat de patiënt zelf weer zeggenschap krijgt over de kwaliteit en de hoeveelheid zorg die hij afneemt, is geen sprake. De organisatie van de zorg is meer top down dan ooit en de kosten blijven stijgen.
Het is evident dat de overheidsbemoeienis met de zorg zich hoort te beperken tot de garantie dat er zorg is voor iedereen die in levensgevaar verkeert of onduldbare pijn lijdt. Voor de rest is er geen enkele reden om zich meer met de zorg voor mensen te bemoeien dan met hun dagelijkse boterham of andere eerste levensbehoeften. Pas als mensen het echt niet meer zelf kunnen redden is er reden voor de overheid om in te grijpen, maar voor de rest is het met de zorg eender als met andere behoeften: als een individuele voorziening top down wordt georganiseerd wordt zij onbetaalbaar.