Over en uit.

Het is opmerkelijk hoe één cruciale fout van twee politici, Kohl en Mitterrand, die beiden geen verstand hebben van economie, tot een avalanche van verkeerde besluiten heeft kunnen leiden, die waarschijnlijk gaan uitmonden in het uiteenvallen van de EU oude stijl.
Duitsland heeft ooit na de eerste wereldoorlog meegemaakt wat een onbeheersbare inflatie kan aanrichten en zal die fout niet nog een keer maken. Duitsland heeft bovendien een constitutioneel Hof dat wetten en verdragen toetst aan de Duitse grondwet. Dat Hof gaat niet toestaan dat Europa mag bepalen hoe het geld van de Duitse belastingbetaler zal worden uitgegeven.
Aangezien Duitsland in Europa de hand houdt aan de koorden van de beurs, zal wat het Hof in Karlsruhe beslist ook gelden voor het Europese Noodfonds en al die andere organisaties die in het leven zijn geroepen om de economieën van de Zuidelijke lidstaten van de ondergang te redden.
Wat Griekenland betreft is het intussen al voorbij. Dat land is niet echt te redden zo en hoe vlugger het uit de euro en de EU verdwijnt hoe beter, vooral voor de Grieken zelf. Dat men in Brussel bang is voor een domino-effect is wel begrijpelijk, maar feiten moeten onder ogen worden gezien: Griekenland is verloren.
Wanneer men daar van de gelegenheid gebruik maakt om een heel nieuwe overheid op te zetten, dan is het alles bij elkaar waarschijnlijk een vooruitgang voor dat land. Maar binnen Europa en met de corrupte en inefficiënte overheid die ze er nu hebben gaat het niet lukken met de sanering.
Spanje en Italië zijn een andere kwestie. In feite heeft men daar binnenslands soortgelijke problemen als we in de EU hebben met de zuidelijke lidstaten. Het noorden van Spanje heeft een industrie die de vergelijking met andere Europese landen kan doorstaan en dat geldt zeker voor Noord Italië. Hun problemen komen voor een belangrijk deel voort uit de steun die de nationale regeringen geven aan de eigen zuidelijke regio’s, waardoor er een voortdurende geldstroom van noord naar zuid gaat, die de zuidelijke regio’s van de verplichting ontslaat om zelf orde op zaken te stellen.
Het kan nog even duren maar met de tegenwoordige organisatie van de Brusselse EU is het gebeurd. Daar stoppen we mee, ook al weten ze dat in Brussel nog niet. Maar de samenwerking in Europa is te belangrijk om bij de pakken neer te gaan zitten. Van deze gelegenheid moet vooral gebruik gemaakt worden om af te raken van verouderde overheidsorganisaties en van de subsidies die al die inefficiëncy en dat hand ophouden in stand houden. Dat lijkt eigenlijk nu of nooit.