Voor het lezen van economische berichten heeft een mens tegenwoordig een code boek nodig. In de Volkskrant van vijf jaar geleden[1] schreef Gerard Veldman dat de crisis een gevolg was van het creëren van de euro door de politiek en dat de ECB, krachtens hun statuten geen inflatoire monetaire politiek mogen voeren. Ook niet als de politiek dat zou willen. Hij wilde dus dat die statuten zouden worden aangepast of genegeerd. Zoals U weet is dat precies wat Draghi intussen heeft gedaan.
De Euro is net als vroeger de D-mark te hard om als munt voor zwakke eurolanden te dienen. Die constatering lijkt me juist. Maar de oplossing van Veldman voor het probleem blijkt die van de Franse president Hollande te zijn: laat Duitsland een inflatoir beleid gaan voeren, haar economie verzwakken zodat die beter in de pas gaat lopen bij de zuidelijke landen en de euro op de internationale markten aan kracht in gaat boeten.
Volgens Veldman bereikt het vertrouwen in de euro steeds weer nieuwe dieptepunten. Dat zou je toch niet zeggen als je zag dat de dollar in een jaar tijd van 80 naar 75 eurocent zakte. Dat is intussen wel weer veranderd maar Veldman bedoelde met vertrouwen hier kennelijk vertrouwen in de euro als gezamenlijke munt voor sterke en zwakke economieën.
Het plan om de euro te ondermijnen door een inflatoir beleid van de ECB is geen groot succes geworden. De crisis duurde onverminderd voort, vooral in de zuidelijke landen waar de werkloosheid onaanvaardbaar hoog was en Griekenland op het punt stond failliet te gaan. Er was maar een oplossing voor dit probleem en dat is een scheiding van de monetaire wegen. Een Grexit is geen echte oplossing. Ook daarna blijven Italië, Spanje en ook Frankrijk last ondervinden van een te sterke Duitse economie en van de gemeenschappelijke munt.
Laat de D-mark en haar satellieten uit de Euro stappen en dan kan de ECB, die dan beter naar Milaan of Parijs kan worden verplaatst, haar gang gaan met het aanzwengelen van de economieën in het Zuiden. De bank zou dan trouwens merken dat het niet meer nodig is. De Euro devalueert dan wel uit zich zelf en daarmee is de belangrijkste oorzaak van de monetaire crisis weggenomen. De export van de zuidelijke landen naar de buitenwereld trekt aan, de schulden worden gemakkelijker te managen en we hebben een boel problemen niet meer.
We krijgen er wel een nieuw probleem bij. Hoe coördineren we een economische unie met twee of meer verschillende economieën?
Het is duidelijk dat één centrale politieke leiding daar heel ongeschikt voor is. Terecht wijst iedereen erop dat economie en politiek bestuur in een hand moeten zijn. Nu het dankzij het Griekse en Franse voorbeeld duidelijk is geworden dat een betere discipline er niet gaat komen in de EU en dat het beheer van de eigen economie bij de lidstaten blijft, is het daarmee ook duidelijk dat het streven naar politieke eenheid in Europa moet worden opgegeven. De samenwerking zal op een andere leest moeten worden geschoeid. Maar hoe, dat blijft de vraag.
[1] 25/7/13
Blog van Toon Kasdorp 