Den Uijl als wethouder in Amsterdam

Van Den Uijl was al lang voor zijn ministerschap duidelijk dat hij een gevaar vormde voor de samenleving. Neem de aanleg van het westelijk havengebied, die hij als wethouder heeft doorgedrukt. Dat gebied heeft twintig jaar praktisch braak gelegen, terwijl de overkant van het Noordzee kanaal, de Zaanse kant, juist floreerde. Een standaard voorbeeld van kapitaalvernietiging.
V.d.H. zegt daar weinig over behalve dat het Den Uijl gelukt is Mobil hier naar toe te halen. Hij was ook een van de promotoren van de Bijlmer, waar bijna niemand bleek te willen wonen toen het klaar was en waar toen met subsidie van de gemeente Surinamers in gezet zijn.
Die Surinamers kwamen hier naar toe na een onafhankelijkheid, die alweer Den Uijl had doorgedrukt. De helft van de bevolking  vluchtte uit Suriname omdat ze die zelfstandigheid niet vertrouwden en er in Nederland voor ze gezorgd zou worden. De kosten van de aanleg van de woontorens en de bijzondere infrastructuur van de Bijlmer zijn kolossaal geweest. Een groot deel bleek een decennium of zo geleden uitgewoond, en wel zo erg dat ze afgebroken of heel grondig gerenoveerd moesten worden.
Van den Uijl afkomstig waren vergevorderde plannen tot de sloop van huizen en de demping van de grachten in de binnenstad om ruimte te maken voor grote kantoortorens in het Centrum. Dat plan is niet doorgegaan omdat hij als wethouder aftrad en naar Den Haag verdween. Maar alles bij elkaar is het moeilijk zich een slechtere wethouder voor te stellen van het Amsterdam van na de tweede wereldoorlog dan Joop den Uijl.