Het was toch wonderlijk dat president Obama bij het scheiden van de markt nog even zijn hekel aan Netanyahu en Israël tot uiting wilde brengen. Wat had het voor zin om een verbod om nederzettingen te bouwen of uit te breiden door de Veiligheidsraad te duwen? Zijn opvolger zou hem in deze beleidslijn niet volgen en Israël ging zich weinig aantrekken van deze laatste stuiptrekkingen van het Obama regime. Het is gewoon een vorm van pesten, een soort diplomatiek schelden, waar niemand wat aan heeft, maar dat wel de geloofwaardigheid van de UN en de Veiligheidsraad verder heeft ondermijnd.
Dat Rusland in de Veiligheidsraad vóór heeft gestemd was te verwachten. Dat is vaste politiek nog uit de tijd van de Sovjet Unie. Maar dat Engeland en Frankrijk zich voor het karretje hebben laten spannen is wel vreemd natuurlijk. Frankrijk is misschien bang voor haar grote Arabische minderheid, maar Engeland heeft al helemaal geen reden om partij te kiezen voor de terroristen in het Midden Oosten
Landen die Israël vanouds steunen zoals Denemarken of Nederland zouden nu bij de Brexit onderhandelingen Engeland best eens een hak kunnen zetten en daar zullen ze toch niet op hebben zitten wachten.
Maar belangrijker is wat Amerika onder de nieuwe president zou gaan doen om het probleem van de Palestijnen op te lossen. Ik hoop dat ze daar eindelijk gaan inzien dat er nooit vrede gaat komen zolang de Palestijnen op de westoever en in Gaza blijven zitten. De idee van twee vijandelijke staten op een stukje grond minder dan de helft van Nederland is nu hopelijk definitief van de baan. Er moet voor een heenkomen voor de Palestijnen worden gezorgd ergens ander in het Midden Oosten. Het beste misschien in Saoedie Arabië. Ik denk dat voor Jordanië de herinneringen aan de Zwarte September nog te vers zijn. Die beginnen daar niet meer aan.
Blog van Toon Kasdorp 