Het moslim probleem.

Waarom je de laatste jaren niets meer hoort over terrorisme in Indonesië, terwijl dat toch een moslim land is met een geschiedenis van terrorisme, is een vraag die eenvoudig is te beantwoorden. De moslim geestelijkheid heeft zich daar massaal tegen het verschijnsel gekeerd. Bovendien werden aanslagen als in Bali vanuit een betrekkelijke kleine en fanatieke groep georganiseerd, die intussen is opgerold. De Indonesische overheid en met name het Indonesische leger heeft aan het bestrijden van het terrorisme zijn volledige medewerking gegeven.
Dat geeft meteen aan waar in andere moslimlanden en bij de moslimgemeenschappen in Europa de schoen wringt. Vanuit de die gemeenschap wordt tegen het terrorisme niet opgetreden zolang dat uitsluitend tegen westerlingen is gericht. Onze eigen overheden zijn veel te aarzelend bij de bestrijding.
Bij moslimgemeenschappen in overwegend westerse samenlevingen wordt vanuit de geestelijke leiding vijandschap eerder aangemoedigd dan bestreden. De geïntegreerde Rotterdamse burgemeester Aboetaleb heeft in zijn eigen stad bescherming nodig en er lijkt in Rotterdam geen substantiële groep moslims achter hem te staan. De Amsterdamse politicus Marcouch die in het belang van de eigen gemeenschap in Amsterdam West de integratie wilde bevorderen, werd door zijn eigen achterban uitgekotst.
Toch is er geen alternatief. Wie als moslim naar Europa komt hoort zo snel mogelijk te integreren en aparte moslimgemeenschappen horen hier niet thuis.
Waar er in landen als Nederland wel hechte moslim gemeenschappen zijn, zoals in Amsterdam West en in Rotterdam Zuid horen die te worden opgeruimd. Hetzelfde geldt voor gemeenschappen in kleinere steden als Arnhem, Amersfoort en Roermond. Hoe dat moet worden aangepakt is het belangrijkste vraagstuk waar de Nederlandse overheid mee zit. Zoals hier in Nederland gaat het ook in ander westerse landen, voorop natuurlijk in Duitsland.
In Engeland zijn het vooral de Pakistanen en de moslim Afrikanen die de problemen veroorzaken en in Frankrijk de Algerijnen. Daar zal men in de komende jaren de noordelijke Parijse voorsteden, die volledig in moslimhanden zijn gevallen, weer Frans moeten zien te maken en de vraag daarbij is waar we in al die Europese landen met de moslims heen moeten.
Het is uit te sluiten dat de landen waar ze oorspronkelijk vandaan komen die mensen terug zullen nemen en uit eigen beweging zullen ze niet vertrekken.
De oplossing van het probleem zal noodzakelijk drie aspecten vertonen. In de eerste plaats moeten we de bestaande stroom richting Europa zien te stoppen. Niet door overeenkomsten met onbetrouwbare moslimlanden, maar met geweld of dreiging met geweld. In plaats daarvan moeten we centra buiten Europa organiseren die voldoende aantrekkingskracht hebben om de stroom daarheen te kunnen leiden.
In de tweede plaats moeten we de moslims die al in Europa zijn zien te integreren, wat inhoudt dat de imams het land uit moeten, moslimscholen moeten worden afgeschaft, moskeeën afgebroken, moslimwijken ontruimd.
We moeten duidelijke criteria opstellen voor integratie van niet westerse allochtonen. Het hebben van werk, het volgen of voltooid hebben van een opleiding en niet in aanraking komen met de politie zijn belangrijke onderdelen ervan. Wie niet aan de criteria voldoet krijgt geen vergunning tot verblijf en als hij een Nederlands paspoort heeft verliest hij dat. Illegalen worden vanuit heel Europa verzameld en bijeen gebracht in opvangkampen op plekken waar verdwijnen in de illegaliteit is uitgesloten. Bijvoorbeeld in het noorden van een van de Scandinavische landen. Van daaruit hebben ze de keuze vrijwillig terug te keren naar hun landen van herkomst of naar de nieuwe centra die op kosten van Europa worden gebouwd ergens ten zuiden van de Middellandse Zee. Het valt te verwachten dat het vooral de jongere moslim mannen zijn die niet aan de criteria zullen voldoen en er zal daarom aandacht moeten worden gegeven aan de vrouwen en mogelijk ook kinderen van zulke mannen, die zelf wel als geïntegreerd kunnen worden beschouwd. Van gezinshereniging binnen Europa kan in elk geval geen sprake zijn.
Tegen de deportatie zal bezwaar komen vanwege de herinneringen die we hebben aan de Duitse concentratiekampen, maar dat is ten onrechte. De gedeporteerden zullen goed worden opgevangen en van alle benodigde eerste levensbehoeften worden voorzien en ze hebben bovendien op ieder gewenst moment het recht om te vertrekken. Alleen niet naar landen binnen de EU.
Ze worden geregistreerd en van alle uitgezette niet-westerse allochtonen wordt een Europees register aangehouden. Terugkomst na een eerste keer te zijn uitgezet zal als een misdrijf worden beschouwd waar specifieke en afschrikwekkende straffen voor zullen worden bedacht.
Het grootste achterliggende probleem zal blijken te zijn dat de progressieve Europese humanisten zich tegen dit soort rigoureuze plannen zullen verzetten, ook als ze de meerderheid in de parlementen straks zullen hebben verloren, onder het motto dat het middel erger is dan de kwaal. Ook dat berust op een misvatting.
Wanneer het ons niet lukt om de hier verblijvende moslims te integreren, hetgeen wil zeggen te ont-islamiseren, dan hebben we naar verloop van tijd hier soortgelijke situaties als in het voormalige Joegoslavië. Het conflict zal op den duur niet te vermijden blijken te zijn omdat de islam in zijn Midden Oosten gedaante nu eenmaal gewelddadig en onbeschaafd is en zal blijven.
Hoe langer men dat conflict voor zich uit schuift hoe lastiger en gewelddadiger de oplossing zal blijken te zijn. Ik verwijs hierbij naar onze tegenwoordige minister van defensie Jeanine Hennis-Plasschaert, die weliswaar salafisten buiten de krijgsmacht wil houden maar geen idee heeft hoe ze die van andere moslims zou moeten onderscheiden. In elk geval was er een 26-jarige sergeant van de luchtmacht die zich in Syrië bij Islamitische Staat (IS) heeft aangesloten en weten we van andere militairen van moslimafkomst niet waar ze gebleven zijn. Het lijkt duidelijk dat alleen moslims die aan de positieve karakteristieken van integratie voldoen in aanmerking komen voor een plaats in het Nederlandse leger en dat men in geval van twijfel ze erbuiten zou moeten houden.
Een politieke meerderheid van realisten is dus niet voldoende om het probleem aan te pakken. Er zal ook aan de top van de departementen een grote schoonmaak moeten worden gehouden.
Zolang we een voorzitter van het college van PG’s hebben die een politicus wil gaan vervolgen omdat zijn denkbeelden hem niet bevallen is het duidelijk dat er meer zal moeten gebeuren dan alleen een politieke aflossing van de wacht.