D’66.

Waarom ik nog nooit op D’66 heb gestemd weet ik eigenlijk niet. In de tijd van Wiegel had ik zeker meer op met de mensen die op D’66 stemden of lid waren van die partij dan met VVD’ers, maar op een of ander manier heb ik D’66 nooit serieus kunnen nemen. En dat is niet omdat hun politieke programma altijd vlees noch vis geweest is. Dat zijn mijn eigen politieke ideeën eigenlijk ook wel. Die passen voor zover ik kan zien in geen enkele partij. Maar D’66’ers vind ik amateurs. Alleen die naam al. Democraten 1966, dat zegt zo helemaal niks. En hun politieke leiders zijn of amateurs of ze deugen niet zo erg.
Neem Pechtold, die veilingmeester van quasi antiek. Als je in Leiden sprak met mensen die hem meegemaakt hadden in de gemeenteraad daar, dan fronsten die hun wenkbrauwen en schudden de hoofden. Niet te vertrouwen die man. Eigenlijk heb ik nooit iets gunstigs over Pechtold gehoord en toch stemmen ze nu al een halve generatie op hem, al die keurige brave D’66 burgers.
Of neem Van Mierlo indertijd, een volstrekte amateur en de meest onbeholpen minister van buitenlandse zaken die we ooit gehad hebben, behalve Van der Klauw dan. Kende zijn dossiers niet, kwam te laat, hield toespraken zonder die eerst gecheckt te hebben met zijn ambtenaren en met zijn fractieleider in de Tweede Kamer. Hopeloos die van Mierlo.
Dat soort dingen doet Pechtold allemaal niet. Die leest zijn dossiers en vertelt al zijn partijgenoten precies hoe het moet en zou dat ook graag weer met zijn ambtenaren doen. Maar zijn carrière als minister was geen succes. In Balkenende II maakte hij zich zo impopulair dat hij op moest stappen en sindsdien is zijn andere partijen altijd in een boogje om heen gelopen.
Waarom de kiezers zich niet laten afschrikken door de onbetrouwbaarheid die van hem afstraalt begrijp ik niet, maar waarschijnlijk ligt het aan het soort kiezers dat op hem stemt. Dat is eigenlijk niet wezenlijk in politiek geïnteresseerd en Pechtold zit beter in het pak dan Samsom of Hans Spekman.