Een omslag in de politiek.

De onderlinge verschillen tussen de oude Nederlandse politieke partijen zijn  klein geworden. Ze vissen allemaal in dezelfde vijver, zowel wat het soort kiezers betreft als het soort leden en vertegenwoordigers waar ze op mikken.

De politieke vertegenwoordigers en partijbestuurders hebben vrijwel allemaal een
academische opleiding. Bij de PVV en de SP misschien net wat minder dan bij de rest maar het scheelt niet veel. Ze voelen zich senang met de abstracties waar de
politiek zich mee bezig houdt en waar de meeste kiezers zo weinig affiniteit
mee hebben. Op  de PVV na liggen hun politieke idealen allemaal binnen hetzelfde spectrum, dat van de progressief humanistische wereldbeschouwing. De
nog bestaande verschillen tussen de vanouds gevestigde partijen betreffen nuances. Maar het is waarschijnlijk dat dit niet zo zal blijven. De humanistische kijk op de wereld raakt versleten. Voor de problemen van deze eeuw geeft het humanisme geen oplossingen meer.

De veronderstelde gelijkheid van alle mensen en de onbegrensde waarde die aan het
leven van individuele mensen moet worden toegekend liggen ten grondslag aan
vrijwel alle grote politieke problemen waar we nu mee zitten. We kunnen de
immigratieproblemen niet goed aanpakken omdat iedere immigrant voor onze
overheid eenzelfde waarde heeft als een gevestigde burger. In potentie zijn er
miljarden immigranten, dus ga er maar aan staan. We kunnen de criminaliteit
niet efficiënt aanpakken omdat de mensenrechten van de crimineel eraan in de
weg staan en de bestaande strafwet een sacraal karakter heeft. Criminologen
weten niet meer wat de zin is van het strafrecht omdat iedere zin die je eraan
zou kunnen geven in strijd komt met de heersende overheidsideologie. En wat in
strijd komt met onze waarden verklaren we taboe.
De wereld telt zeven miljard mensen en dat zijn er ongeveer vijf miljard te veel. Voor dat feit gaat de kop in het zand en hetzelfde geldt voor andere moeilijke problemen.

Als in de natuurkunde een theorie niet blijkt te kloppen wordt zij zelden
helemaal verworpen. Zij wordt eerder wat anders geformuleerd en de oude theorie
blijkt dan vaak een grensgeval van de nieuwe te zijn. Dat ging zo met de
zwaartekrachttheorie van Newton, toen die door Einsteins relativiteitstheorie
werd vervangen en hetzelfde gebeurde toen Einsteins theorie voor de
subatomaire wereld niet meer bleek op te gaan[1].

De humanistische leer heeft samenwerking tussen grote groepen mensen en een
relatieve geweldloosheid mogelijk gemaakt in de industriële wereld. Als we die
willen handhaven dan kunnen we niet volstaan met te constateren dat het
humanisme niet meer werkt en dat juist haar sterkste kanten de oorzaak zijn van
de wereldproblemen waar we nu mee zitten. Dan zullen we een aanpassing moeten
zoeken van de leer die de problemen ondervangt maar de grondslagen van de
bestaande wereldbeschaving intact laat. Te constateren valt eigenlijk dat er nog niet een begin van een dergelijke nieuwe theorie bestaat of in ieder geval niet in het openbaar wordt bediscussieerd.
Dat betekent voor de politici die zich met de problemen van de een en
twintigste eeuw bezig houden dat zij zijn damned if you do and damned if you do’nt. Dat verklaart hun machteloosheid en depressieve houding tegenover de
rebelión de las masas die we in de meeste Europese landen meemaken.

[1] Een bevredigende nieuwe zwaartekrachttheorie, waar zowel de kwantummechanica als de relativiteitstheorie in passen is er nog steeds niet, al staat wel vast dat de theorie van Einstein niet compleet kan zijn.