mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb wil ik heten.
Mijn vrouw en ik hadden er bijna ruzie over. Zij wist zeker dat het van Hannes Meinkema was en ik wist even zeker dat het een gedicht was van Fritzi ten Harmsen van der Beek. We googelden en het bleek Neeltje Maria Min te zijn en niet Fritzi of Hannes. Raar dat soort dingen.
Nu even iets anders. Die laatste geciteerde regel is mooi, maar dat geldt niet voor het hele gedicht. Vooral de een na laatste regel klopt niet helemaal, die is te pathetisch. Maar toch hoort het gedichtje als geheel tot de betere in zijn genre.
Vondel, de prins van onze dichters, heeft veel vreselijke gedichten geschreven en een paar prachtige. Zijn beroemde hekeldichten , het Stokske en Gommer en Armijn te Hoof zitten daar ergens tussen in. Het Stokske is goed maar in Gommer en Armijn zit een regel (regel 17) die niet helemaal deugt. Voor de rest is ook dat een meesterlijk vers. Hoe komt het dat we wel mooie versregels hebben in het Nederlands en maar heel weinig compleet mooie gedichten?
De bomen dorren in het laat seizoen en wachten roerloos de nabije winter, van Frederik van Eeden. Dat is mooi toch? Maar de rest van het vers is weer slecht. Ik weet zeker dat U handenvol voorbeelden kent, van mooie regels in slechte gedichten, want het lijkt kenmerkend voor de Nederlandse dichtkunst. Goed in het detail maar tegenvallend als het om het geheel gaat. Kijk liever naar Nederlandse schilderijen of architectuur. Die zijn in hun geheel goed, maar gedichten, ho maar!
Blog van Toon Kasdorp 