Ik was vanmorgen in het OLVG, voor de uitslag van een onderzoek en zoals gewoonlijk duurde het allemaal erg lang. Maar dat gaf me de gelegenheid eens goed te kijken naar al die patiënten en zorgwerkers en wat me opviel was de serene sfeer waarin iedereen daar met elkaar omging. Niets van etnische tegenstellingen of van onderscheid dat gemaakt werd op grond van afkomst. Zo’n ziekenhuis is dus een plek waar het integratieproces de ruimte krijgt. Dat is in zoverre begrijpelijk dat alles hier is gericht op een en hetzelfde doel: de genezing van patiënten. Maar het blijft vreemd dat een zo duidelijk voorbeeld onze autoriteiten niet kan overtuigen dat ze ander beleid zouden moeten voeren. Een waarbij mensen van verschillende achtergrond wel gedwongen worden met elkaar samen te werken en waarin afzondering in aparte woongemeenschappen onmogelijk of in elk geval onaantrekkelijk wordt gemaakt. Waarom laat de overheid toe dat zo ’n groot percentage van de allochtone jongeren de school niet afmaakt en in een fiks deel van zijn onderhoud voorziet door criminaliteit?
Hoe zou het zijn om ze geen uitkeringen te geven tenzij ze eerst tien jaar in Nederland hebben gewerkt? Wie niet werkt en geen ander inkomen heeft wordt ondergebracht op schepen waar voldoende verzorging wordt verstrekt om de betrokkenen gezond te houden.
Als het schip vol is vertrekt het naar een oase in de Sahara waar we in samenwerking met onze noordelijke buurlanden een opvangcentrum hebben ingericht waar de mensen de gelegenheid wordt geboden hun eigen boterham te verdienen en waar ook faciliteiten aanwezig zijn om een vak te leren. Als hun opleiding voltooid is en ze geschikt zouden zijn om ook elders aan het werk te gaan, wordt ze de keus gelaten: terug naar Nederland, terug naar het land waar zij of hun ouders oorspronkelijk vandaan komen of blijven in de oase. Naar diezelfde plek zouden we voortaan ook migranten uit Afrika en het midden oosten kunnen sturen die we in hun tocht naar Europa onderweg weten op te vangen. Ik weet ook nog een goede naam voor zo’n plek:
Wir haben es nicht geschafft.
Blog van Toon Kasdorp 