The evil that men do lives after them,
The good is oft interred with their bones.
Dat is wat Marcus Antonius volgens Shakespeare zei over Caesar, toen hij na diens moord van Brutus en Cassius verlof kreeg om een lijkrede te houden. Als U hem niet kent, die lijkrede, moet U hem gaan lezen, want hij is prachtig, een van de betere passages van Shakespeare.
Maar is het waar? Herinneren we ons vaker de slechte dan de goede dingen van de mensen als ze er eenmaal niet meer zijn. Niet van de mensen die ons na staan natuurlijk. Daar herinneren we ons bij voorkeur de goede dingen van. Maar mensen die verder weg staan, politici bijvoorbeeld of andere bekende Nederlanders?
Ik denk dat het er van af hangt hoe we tijdens hun leven tegen ze aankeken. Van mensen van wie je besloten hebt dat je ze niet mag, onthoud je de kwade en van de mensen die je wel mocht de goede dingen. Dat versterkt het beeld dat je van ze hebt en met die herinneringen kun je je opvatting tegenover de rest van de wereld verdedigen. Dat gebeurt, denk ik, grotendeels onbewust maar het ligt wel voor de hand, dat je dat doet.
Ik ben het dus voor een deel eens met Shakespeare/Marcus Antonius, maar volgens mij is het dus niet helemaal waar.
Blog van Toon Kasdorp 