Persoonsgebonden budgetten.

Veel van die progressieve dames uit de Tweede Kamer kun je moeilijk erg serieus nemen. Het zijn in het algemeen jonge vrouwen uit de betere kringen met een academische opleiding en een collectie progressieve en modieuze ideeën die ze overgenomen hebben uit Vrij Nederland en de Groene. Als ze Engels lezen ook wel uit de Guardian en de New York Times. De meesten hebben zich nooit afgevraagd waar de mensen, voor wie ze in de Kamer zitten, in geïnteresseerd zouden kunnen zijn. Wat ze te vertellen hebben heeft vaak weinig met Nederland en met de problemen in dit land te maken.
Kiezers zijn in het algemeen veel praktischer. Die begrijpen dat als er op grote schaal misbruik wordt gemaakt van persoonsgebonden budgets, dat daar dan wat aan gedaan moet worden. Die laten zich niet niets wijsmaken door een paar zorgvuldig uitgezochte voorbeelden op TV. Ze zien het misbruik in hun eigen omgeving en het ergert hun tenminste zo veel als het die aardige mevrouw Veldhuijzen van Zanten deed, die voor de p.g.b. ’s verantwoordelijk was in het laatste kabinet Balkenende. ‘Er wat aan doen’ betekent logischerwijs dat er nogal wat mensen zullen zijn, die hun pgb kwijt raken.
Wanneer vrouwelijke Kamerleden dan in koor roepen dat Veldhuijzen van Zanten beloofd had dat niemand erop achteruit zou gaan, dan weten ze even goed als U en ik dat de bewindsvrouw dat niet gezegd of in elk geval nooit zo bedoeld kan hebben. Ze heeft niet een keer, maar bij herhaling gezegd, dat als het aan haar lag de mensen voor wie de pgb’s daadwerkelijk bedoeld waren er niet op achteruit zouden gaan en dat is iets anders dan dat helemaal niemand er op achter uit gaat.
Daar had het debat dus over horen te gaan en de verworpen motie van wantrouwen was het soort onzin dat de Kamer een slechte naam bezorgt bij het publiek.
Het probleem zit hem bij de bureaucratie rond de pgb’s, waardoor iedereen er min of meer automatisch een kon krijgen door het juiste formulier in te vullen. Niet dat het makkelijk was dat invullen maar men kon zich laten bijstaan door het louche soort bemiddelaar dat bij regelingen als deze als paddenstoelen uit de grond lijkt te schieten. Een pgb zou je op indicatie van je huisarts moeten krijgen en niet via een eigen aanvraag.
Het pgb was het eerste en tot dusver enige voorbeeld van echte privatisering in de zorg. Voor de juiste persoon was het de meeste efficiënte manier om in de eigen zorgbehoefte te voorzien. Meest efficiënt betekent in dit verband voor de patiënt in kwestie de beste en voor de overheid de goedkoopste manier. Er zou de Kamerleden en de regering veel aan gelegen moeten zijn om dat systeem fraudebestendig te krijgen en dan ook te handhaven.
Daar had het debat op gericht moeten zijn en de strijd over wat onder boegeroep door de staatssecretaris wel of niet was gezegd was eigenlijk schandaleus. En dat de vrouwen die dat debat met haar voerden dat zelf niet in de gaten hadden bewijst hoe weinig ze voor hun vak geschikt zijn. Het is dringend nodig dat de zorg goedkoper wordt, met instandhouding van de kwaliteit. Het pgb is daar een voorbeeld van en dit Kamerdebat werkte de verkeerde kant op.