Philippe le Bon, de vader van Karel de Stoute, was een scherpzinnige man, die goed besefte dat het belangrijker was om macht te hebben dan machtig te lijken, dat het er minder toe doet hoe de mensen je noemen dan dat ze je gehoorzamen.
Zonder een veroveringsoorlog te hoeven voeren vielen de bezittingen in de Nederlanden hem als rijpe appels in de schoot. Niemand heeft hem ooit vals spel tegen hem kunnen bewijzen maar links en rechts overleden mensen precies op het moment dat het hem goed uitkwam of onderwierpen zij zich aan zijn gezag geïntimideerd door de kracht van zijn persoonlijkheid en de macht van zijn legers.. Wat dat betreft leek Lodewijk XI meer op hem dan zijn eigen zoon Karel.
Karel was heel anders. Die was krijgsman van nature, zij het geen erg bekwame, en hij wilde niets liever dan koning worden in de Bourgondische landen. Zo mogelijk ook keizer van het Duitse rijk. Aan die twee ambities is hij ten gronde gegaan. Hij sneuvelde bij Nancy tegen de Zwitsers, maar hij zou er ook zonder die nederlaag, die zijn vroegtijdig verdwijnen van het toneel betekende, waarschijnlijk niet in zijn geslaagd om het levenswerk van zijn vader te voltooien. Het Middenrijk in Europa tussen Frankrijk en Duitsland kwam er niet, ook niet toen later de Bourgondische erfenis in de handen van het Habsburgse huis viel. Het is Lodewijk XI geweest, die aan die ambities een einde heeft gemaakt. Hij begreep als koning van Frankrijk heel goed dat een groot en Frans sprekend Bourgondië de uitbreiding van zijn land met de eveneens Frans sprekende gebieden aan haar Noord en Oostgrenzen ernstig zou belemmeren. Hij had in Karel de Stoute geen tegenstander van zijn eigen formaat. Die tegenstander dacht daar zelf anders over maar in de geschiedenis is de proof of the pie in the eating. Bourgondië verdween van het toneel en Frankrijk werd eeuwen lang de machtigste staat van Europa.
Blog van Toon Kasdorp 