De holocaust is geen reden om trots op Israël te zijn. Je kunt trots zijn op Israël omdat het zich handhaaft in een zo vijandige omgeving en daarbij een minimum aan geweld gebruikt. Je kunt trots op ze zijn omdat het een veilige haven is voor joden op de wereld en een bron van beschaving in het Midden Oosten. De Shoah was een massamoord en genocide. De mensen dachten dat het na de moord van de Turken op de Armeniërs niet erger meer kon, maar de nazi’s bewezen dat ze ongelijk hadden. Dat is nog steeds een historisch waarschuwingssignaal. Het kan altijd erger. De nazi’s waren voorgangers van de Arabieren, maar dan afkomstig uit de beschaafde wereld, wat het extra gruwelijk maakte. Niets om trots op te zijn, maar Israël bewaart de Joden in het Midden Oosten voor een tweede Holocaust. Dat is wel iets om trots op te zijn.
Leonie van Nierop besprak het boek van de Israëlische journalist Ari Shavit in het Handelsblad van 27/12/13 . Shavit noteert onder meer in zijn boek dat zijn overgrootvader niet zag dat het Britse mandaatgebied door Palestijnen werd bewoond.
Dat klopt. Palestijnen waren er niet in het begin van de twintigste eeuw. Het mandaatgebied was praktisch onbewoond en om het begrip Palestijn te gebruiken in die tijd is een anachronisme. Er woonde een handvol Arabieren , dat zich in de twintigste eeuw met grote snelheid vermenigvuldigde door immigratie uit de vruchtbare nabuurlanden en door natuurlijke aanwas, in het voetspoor van de welvaart en de werkgelegenheid die door de joden werd aangebracht.
Dat al de mensen die nu een uitkering genieten in de vluchtelingen kampen en hun voorouders hardwerkende Palestijnse boeren waren is een vorm van boerenbedrog.
Ik schreef al eens eerder dat wat we zich voor onze ogen zien afspelen een modern soort honderdjarige oorlog is. De idee dat hier vrede kan komen via een twee-staten oplossing, voordat een van beide partijen definitief verslagen is, is een mythe. Dat gaat niet gebeuren. En gegeven de onverbeterlijke vijandschap van de Arabieren is de beste oplossing een verhuizing van alle bewoners van de kampen inclusief West Bank en Gaza naar een plaats een paar duizend kilometer verder op. Hopelijk kunnen ze daar met elkaar in vrede leven en zullen ze tegelijk andere mensen het leven niet langer lastig maken.
Shavit vraagt zich af hoe lang Israël nog zal bestaan. Die vraag kan gemakkelijk worden beantwoord. Zolang de Verenigde Staten en de andere beschaafde naties haar bestaan garanderen tegenover de anderhalf miljard moslims op de wereld. Dat kunnen we en dat moesten we ook maar doen ook. De joden van Israël hebben een toegevoegde waarde voor de wereld die we bij de moslims niet aantreffen.
Blog van Toon Kasdorp 