Na de tweede wereldoorlog hebben we in Europa drie politici gehad van groot formaat, van wie er een niet helemaal deugde, de tweede van het toneel verdween toen het er in zijn land echt op aankwam en alleen de derde een duidelijk stempel heeft gedrukt op het Europa van vandaag.
De Fransman Chirac was heel bekwaam maar had criminele trekken en naar later bleek ook een crimineel verleden. Helmut Schmidt was wethouder in Hamburg tijdens de watersnoodramp van 1962 en heeft naar het oordeel van alle deskundigen tadellos leiding gegeven aan de reddingswerkzaamheden. Ook als bondskanselier niets dan lof, o.a. voor de resolute manier waarop hij het terrorisme bestreed. De relatie tussen Duitsland en Frankrijk werd sterk bevorderd door de vriendschappelijke relatie die hij onderhield met Valéry Giscard d’ Estaing, Maar op het moment van de Duitse hereniging werd hij als bondskanselier vervangen door Helmut Kohl, die daarvoor meer eer gekregen heeft dan hem toekwam.
Margaret Thatcher was premier van Groot Brittannië van 1979 tot 1990 en zij was de belangrijkste van de drie. Ze verwierf zich aan het begin van haar regering een grote populariteit door de manier waarop ze de Falkland crisis heeft aangepakt. Ze heeft het Engelse vakbondswezen, verrot tot op het bot als het was, fors aangepakt en daarmee de invloed van de bonden op de Engelse economie tot redelijke proporties teruggebracht. Daarna heeft ze de Engelse economie in een aantal opzichten flink verbeterd, de relaties met de VS aangehaald, met behulp van haar persoonlijke vriendschap met president Reagan en tenslotte heeft ze een halt toegeroepen aan de federale tendensen in de EU. Zij was de enige van de politieke leiders die aan zag komen wat de gemeenschappelijke munt zou doen voor de economie van de zuidelijke landen en toen het haar niet lukte om de meerderheid daarvan te overtuigen heeft ze haar land een lossere relatie met de EU bezorgd, die waarschijnlijk het begin geweest is van een proces dat nu eindigt in de Brexit.
In Nederland was in die tijd Ruud Lubbers premier en hij was eigenlijk de enige van de Europese politici die het op de meeste punten wel met Thatcher eens was. Zijn pogingen om bondskanselier Kohl van het gelijk van Thatcher te overtuigen heeft hem de vijandschap van Kohl bezorgd, waardoor hem ondermeer het voorzitterschap van de Europese commissie is ontgaan.
Kohl dacht dat de kans op de Wiedervereinigung iets eenmaligs was en is daarom overhaast overgegaan tot een fusie tussen de DDR en de Bondsrepubliek. Dat heeft tot het faillissement van de volledige Oost Duitse industrie geleid. Maar die hereniging was onvermijdelijk en als men er tien jaar over gedaan had was dat voor beide partijen een stuk beter geweest. Waarschijnlijk is er sinds Adolf Hitler geen Duitse politicus geweest die het land meer schade heeft toegebracht dan Helmut Kohl. Der Dicke, zoals hij bij ons in de buurt werd genoemd.
Blog van Toon Kasdorp 