Mijn vrouw.

Mijn vrouw en ik waren anders. Zo anders dat ik mij wel eens verbaasde hoe wij ooit bij elkaar gekomen zijn, zestig jaar geleden. Wij hadden behalve onze kinderen en de kleinkinderen bijna geen interesse gemeen en dat is er in de loop der jaren ook niet minder op geworden. Ik werkte, ik luisterde als het kon naar muziek en las thuis vooral boeken of ik schreef. Zij las  tijdschriften of de krant en deed dingetjes in huis of daarbuiten. Zelfs als wij allebei de krant lazen dan waren het andere stukken. Samen lazen we hem helemaal, maar er was bijna geen overlap. Televisie idem dito. Alleen het journaal, dat zagen we allebei en verder praktisch niets hetzelfde.
Zij was dol op de stad, ik ben graag buiten. Ik houd van vakanties, zij bleef liever thuis. Zij hield van wandelen, ik van fietsen. Zij liep heel langzaam, ik van nature veel sneller. Ik hield van uitgaan, zij had er een hekel aan. Ik heb graag mensen om me heen, zij had haar privacy nodig. Mensen vonden haar vaak aardiger dan zij hen en bij mij is dat andersom. Zij kon heel ongelukkig worden in het gezelschap van mensen waar ze niks mee had, maar ik weet er meestal nog wel wat van te maken en ik vind bovendien veel meer mensen interessant. Ik heb een analytisch verstand en ben goed in abstracte concepties. Zij had geen gevoel voor abstracties, maar wel een uitstekend taalgevoel en een goede intuïtie voor mensen en situaties. Ze kon heel goed organiseren. Ik ben goed in de grote lijnen maar heb vaak niet het geduld om de dingen af te maken en te weinig oog voor de details.
Dita kon heel goed luisteren, maar ik ben vooral zelf aan het woord. Ik ben slordig, zij was van nature heel ordelijk, maar vond dat van zichzelf een truttig trekje. Zij ergerde zich aan mijn slordigheid, maar ik beschouwde haar gevoel voor orde en netheid als mijn redding.
Als zij iets las of hoorde waarvan ze eigenlijk dacht dat het anders zat, stelde ze meteen haar mening bij. Als ik iets hoor waarvan ik weet dat het anders is, dan denk ik, die mensen hebben ongelijk. Staat de klok op half tien en heb ik het gevoel dat het half twaalf moet zijn dan denk ik oh, de klok staat stil. Ziet zij op de klok dat het half tien is terwijl het eigenlijk half twaalf zou moeten zijn dan denkt ze hoe kan ik me zo vergissen. Ik houd van muziek en kan er uren naar zitten luisteren. Dita was heel muzikaal, maar hield niet van passief luisteren naar muziek. Zij had eigenlijk genoeg aan zich zelf maar ik word onrustig als er niets gebeurt om mij heen. Ik ben net mijn dochter maar Dita leek op haar twee zonen.

Maar toch, zij was de enige vrouw in mijn leven bij wie ik me nooit verveelde en van wie ik hield, dat wel.