Een paar jaar geleden schreef ik over het taboe van de wereldoverbevolking. Ik veronderstelde dat als eenmaal vast stond welk aantal mensen de wereld blijvend aan kan, er maatregelen zouden worden genomen om er voor te zorgen dat we van het overschot aan mensen af zouden komen.
Een paar lezers reageerden op de site, een groter aantal via de e-mail en de telefoon. Dat is gebruikelijk bij een taboe onderwerp en ook dat de methoden die in mijn stuk impliciet of expliciet werden gesuggereerd van de hand werden gewezen. Maar alternatieve suggesties kwamen er niet. Iets dergelijks gebeurt ook als ik iets schrijf over het Palestina probleem.
Dat is in feite een dubbel probleem. Het eerste probleem bestaat uit een aantal kampen in het Midden Oosten waar op kosten van vooral de westerse landen de afstammelingen van vluchtelingen uit de veertiger jaren in leven worden gehouden. Dat is iets wat, voor zover ik weet, nergens anders op de wereld gebeurt. De Hoetoe moordenaars die Roeanda ontvlucht zijn, zitten niet meer in kampen in de buurlanden, laat staan hun nakomelingen van de derde en vierde generatie. De bevolkingsgroei in die kampen is fenomenaal en niemand lijkt zich af te vragen waar we op de langere duur met die mensen heen moeten.
Het tweede probleem is meer algemeen Arabisch. De Palestijnen zijn lichtgeraakt en gewelddadig. Maar terwijl in de rest van de Arabische landen het geweld zich vooral tegen medeburgers richt, plegen Palestijnen, als ze even de kans krijgen, aanslagen op Joden en op Israël. Ik vermoed dat het aantal aanslagen, door Palestijnen gepleegd, alle andere aanslagen in de wereld ruim overtreft, maar ze zijn zo gewoon geworden dat het merendeel de pers niet eens haalt.
Israël heeft in de loop der jaren een uitstekend systeem ontwikkeld om zijn burgers te beschermen, met als gevolg dat een reactie op het geweld van Hezbollah, Hamas of Fatah, zoals die eens in de zoveel jaar plaats vindt, meteen een relatief groot aantal Palestijnen treft. Veel meer dan het aantal Israëli’s dat intussen door de Palestijnse terroristen is vermoord.
De wereld bekijkt het conflict vanuit een bizar perspectief. Men beschouwt Palestina en Israël als twee gelijkwaardige staten die in vrede moeten leren leven in het kleine gebied tussen de Middellandse Zee en de Linker Jordaanoever. Maar Israël is een modern land met een ontwikkelde bevolking, belangrijke kunst, cultuur en wetenschap en met een grote economie. Het heeft in alle opzichten toegevoegde waarde voor de wereld, terwijl bij Palestina het omgekeerde het geval is. Die negatieve toegevoegde waarde geldt niet alleen voor de rest van de wereld maar ook voor de Palestijnen zelf. Wie uit Palestina weg kan komen vertrekt. Overal op de wereld vind je tegenwoordig Palestijnse gemeenschappen, maar vluchtelingen die terug willen naar het land van herkomst van hun voorouders vindt je eigenlijk alleen in Palestina zelf.
Tegenwoordig zijn er weinig mensen meer in Israël die verwachten of hopen dat er op korte termijn vrede zal komen met de Palestijnen. Maar vanaf het tijdstip van de deling in de jaren veertig hebben de Israëli’s naar vrede gestreefd en de Arabieren naar oorlog. De idee dus, dat een deel van de schuld voor het conflict bij Israël ligt is absurd. De schuld ligt voor de volle honderd procent bij de Arabieren en de wereld weigert dat in te zien. Men beschouwt de Arabieren als de underdog en met de underdog heeft men medelijden. Toch is het onredelijk om een valse hond als een underdog te beschouwen. Wie niet blind is aan beide ogen kan zien dat de Arabieren in het buurland Syrië evenzeer hun best doet anderen en elkaar te vermoorden. Israël is niet het enige land dat last heeft van de criminele inslag van de Arabische cultuur. Het is alleen succesvoller met zijn bestrijding van de hondsdolheid.
Ik heb wel eens voorgesteld om ergens in Saoedi Arabië, bijvoorbeeld ten Noorden van Jiddah, een nieuwe stad te stichten en daar alle Palestijnse vluchtelingen heen te brengen. Misschien zouden we nog een stap verder moeten gaan en alle Arabieren ten westen van de Jordaan daar heen brengen. Dat zal even wat rumoer veroorzaken, maar dan ben je ook van het probleem af. Nu blijft het doorzieken, tot ellende van iedereen.
Blog van Toon Kasdorp 