Terugkijk.

In maart van dit jaar overleed de vrouw met wie ik zestig jaar heb samengeleefd. Het gevoel waar ik nu langzaam aan het wennen ben, is dat de helft van mijn leven nu begraven ligt en dat ik voor de andere helft voortleef en daarbij voornamelijk terug kijk. Ik weet niet precies hoe ik noemen moet, dat gevoel. Niet gedeprimeerd, geloof ik, eerder onvolledig. Mijn kinderen en vrienden en kennissen denken eigenlijk ik wel dat ik in een depressie zit en doen van alles om me daar uit te halen, maar dat is het niet. Ik ben best vrolijk op zijn tijd, maar er is niemand meer naast me, tegen wie je dat zijn kunt, als U begrijpt wat ik bedoel. Toen mijn vrouw overleed was ze twee jaar ziek geweest en al die twee jaren was haar gezondheid verder achteruit gegaan. Zelf vond ze het niet zo erg dat het afliep en ze was blij dat ze na al die tijd in ziekenhuizen en herstellingsoorden weer thuis was en in alle rust vertrekken kon. Het kan moeilijk anders, als je getrouwd geweest bent, dat de een eerder overlijdt dan de ander. Niemand vindt het prettig om dood te gaan, denk ik, maar het verlies van iemand met wie je zo lang hebt samengeleefd is iets er tussen in. Dood gaan is het niet, maar van je leven is een stuk afgebroken, dat wel.