Mijn bibliotheek heeft twee verdiepingen en op de trap naar boven hangt een portret van mijn opa. Dat portret is geschilderd door mijn jongere broer en het lijkt voortreffelijk. Een gezaghebbende oudere man, ongeveer zo oud toen als ik nu ben, geschilderd in tinten groen.
Mijn grootvader vond zelf dat het niet leek, want hij was niet zo groen, vond hij. Zo groen was hij inderdaad niet, maar de bibliotheek is in English green geschilderd en het portret past daar heel goed bij.
Die broer van mij was een groot talent, op allerlei terreinen. Hij schilderde en tekende niet alleen heel goed, hij deed met 16 jaar eindexamen HBS B. En vijf of zes jaar later was hij kernfysisch ingenieur, met lof of genoegen. Jammer genoeg had hij zijn studie in Eindhoven in plaats van in Delft gedaan en min of meer vanzelfsprekend kwam hij toen in dienst bij Philips. Niet bij het Natlab, wat hij best had gekund, maar op de saaist denkbare afdeling: elektrische weerstanden. Daar heeft hij de rest van zijn leven gewerkt, een tijdlang in het buitenland maar voor de rest in Eindhoven en zonder dat er ooit iets gebeurde dat de moeite waard was om te memoreren. De weg van de minste weerstand was het die hij bewandelde en behalve met mij heeft hij daar nooit met iemand ruzie over gehad. Dood zonde vond ik het, omdat er zoveel dingen waren die hij goed gekund had en waarbij zijn toegevoegde waard erg veel groter zou zijn geweest en niet alleen voor hem zelf.
Aan het eind van zijn leven hebben we veel bijgepraat, waarbij bleek dat hij mij ook heel goede raad had kunnen geven. Zo gaan die dingen, maar jammer blijft het, dat er niet uitgekomen is wat er in zat.
Blog van Toon Kasdorp 