Vijf miljard te veel.

Hoe groter de groep mensen waarbinnen een arbeidsverdeling plaats kan vinden, hoe gespecialiseerder die verdeling kan zijn en hoe groter de gezamenlijke welvaart. Die stelling van Adam Smith is in het algemeen juist, op voorwaarde dat er binnen de groep voldoende ondernemingscapaciteit en knowhow aanwezig is en dat zij bestaat uit mensen die bereid zijn samen te werken op een gedisciplineerde manier.
De welvaart in de wereld is een gevolg van het feit dat er op globale schaal wordt samengewerkt volgens de efficiency normen van de westerse wereld. Die normen zijn in veel opzichten dezelfde als die in de Oost-Aziatische culturen. Maar wie zich niet aan de westerse normen aanpast, valt buiten de samenwerking en de welvaart. Taiwan en Zuid Korea zijn zonder grondstoffen van enige betekenis rijk geworden in dezelfde periode dat Arabië en Nigeria ondanks al hun olie-inkomsten arm gebleven zijn.
In de negentiende eeuw bestond onder economen de notie dat welvaart in hoofdzaak afhankelijk was van de aanwezigheid van grondstoffen en energie en het negentiende-eeuwse kolonialisme was daar een gevolg van. In de economie is die gedachte al lang weer losgelaten maar zij leeft voort onder progressieve politici en bij door hun politiek geïnspireerde schrijvers, hier en in de derde wereld.
De overtuiging bestaat bij veel progressieven dat de welvaart in het westen een gevolg is van de plundering van de koloniën, alsof welvaart iets is dat meegenomen kan worden als schatten in de ruimen van schepen. Ze vinden ook dat het hoog tijd wordt dat de buit wordt teruggebracht.
Als wordt aangetoond dat de koloniale mogendheden veel meer in de derde wereld hebben geïnvesteerd dan zij er ooit in de vorm van winsten hebben uitgehaald en dat veel koloniale producten alleen maar waarde hadden omdat er in het Westen gebruiksmogelijkheden voor gevonden zijn, dan wijst men die feiten ongelovig van de hand. Als gezegd wordt dat Arabieren sinds de vroege vijftiende eeuw niets opmerkelijks meer gepresteerd hebben en hun invloed in de wereld berust op het nut dat olie heeft als energiebron en als grondstof voor de chemische industrie, maar niet op hun eigen verdiensten, dan wil de derde wereld dat niet weten.
Er bestaat in die derde wereld een gevoel van onmacht, van vernedering, een onterecht gevoel ook van benadeeld te zijn door het westen, dat ten grondslag ligt aan het terrorisme dat in het begin van deze eeuw in Amerika heeft toegeslagen.
Progressieve humanisten menen nog steeds dat we de rest van de wereld compensatie verschuldigd zijn voor het feit dat de welvaart hier groter is dan ginder. Dat is niet zo. Maar we zijn wel aan de wereld en aan het andere leven op de wereld verplicht om snel wat te doen aan de vijf miljard mensen die er nu te veel zijn. Welke mensen als te veel gelden is niet zo moeilijk: de bevolkingen met de grootse geboorte overschotten. Terug naar twee miljard mensen en dan mensen die in getal ongeveer gelijk blijven. Dat zou betekenen dat we het op termijn zonder Zuid Amerikanen, Bantoe’s en Arabieren zullen moeten stellen.

Advertenties