Een gereformeerde god.

Ik kwam een tijd geleden bij het oude kantoor van Lex Grosheide, vroeger een van de bekende, maar niet een van de grootste Amsterdamse advocatenkantoren en dat bezoek riep herinneringen bij me wakker.
Het gereformeerde advocatenkantoor Schut Grosheide zat vroeger in de museumbuurt, in de Paulus Potterstraat. Later verhuisden ze naar de Van Boshuizenstraat, naar het oude kantoor van Moret, dat later Ernst & Young is gaan heten. Nu zitten ze in de nieuwe kantorenbuurt bij de Amstelveense weg, voorbij het IJsbaanpad, waar ook Van Doorn te vinden is en ze heten DLA Piper Nederland. Die naam vindt ik geen vooruitgang.
Ik ken het kantoor nog uit hun Paulus Potter tijd, toen ik wel eens met de kantoor oudste Lex Grosheide te maken had en met Van Andel, hun arbeidsrecht specialist, met wie ik een cliënt gemeenschappelijk had.
De mensen van Schut waren van het bekwame soort, dat je ook wel bij Stibbe of Nauta Dutihl aantreft. Het was in aantal geen groot kantoor maar qua mentaliteit wel. Ze mochten daarom meedoen met het voetbaltoernooi van de grote kantoren. De partners woonden in fraaie huizen in de Vondelparkbuurt of in het Gooi. Toch zag het kantoor, waar ze een belangrijk deel van hun tijd door brachten, er van binnen niet uit. Dat was zo in de Paulus Potter en dat bleef zo, toen ze later verhuisden naar de Van Boshuizenstraat. Ik ben in de zeventiger jaren een jaar of vijf partner geweest bij Moret, dat toen nog een Nederlands kantoor was van accountants en belastingadviseurs. Een van de redenen waarom ik het daar maar vijf jaar heb uitgehouden was de deprimerende uitwerking die het uiterlijk van dat kantoor in de Van Boshuizenstraat op me had. Lelijk dus en onbehaaglijk. Voor mijn partner en ik fuseerden met Moret hield ik kantoor in de Vossiusstraat en later op de Herengracht, allebei plekken waar ik iedere morgen fluitend naar toe reed op mijn fiets en met plezier mijn dag doorbracht.
Ik kwam later nog wel eens een enkele keer bij Schut Grosheide, vaak genoeg om te zien dat de sfeer in het gebouw niet wezenlijk veranderd was. Die advocaten leken in dat opzicht net accountants. Het kon ze weinig schelen hoe hun werkomgeving eruit zag. Kennelijk is voor gereformeerden werken niet echt leven. Leven doe je met je gezin, met je familie en vrienden. Werk is om geld te verdienen in het zweet des aanschijns en hoe het er daar uitziet doet er niet toe.
De mensen van het kantoor DLA Piper Nederland waren intussen lang niet meer zo gereformeerd en het kantoor zelf was wel tien keer zo groot geworden als het vroeger was. Het merkwaardige was dat er toch in de bedrijfscultuur maar weinig leek te zijn veranderd. Fysiek was niets meer hetzelfde, op die ene vennoot van mijn leeftijd na, die ik er aantrof, maar de geest van een gereformeerde God waarde er nog altijd rond.